ผมมานั่งนึกถึงประโยคที่ว่า “มือใครยาวสาวได้สาวเอา” ก็ทำให้ผมเกิดจินตนาการเหมือนกับว่า เงินมันคงปลิวอยู่รอบตัวเรา แต่อยู่ที่ใครมือยาวกว่าคนนั้นก็คงได้เปรียบในการคว้าเงินที่ปลิวอยู่ แต่ประโยคนี้มันเป็นการบอกถึงการที่คนอยู่ในสังคมเดียวกัน แต่ไม่เคยเอื้อเฟื้อคนรอบๆ ตัว แต่ใช้ความได้เปรียบของตัวเองฉกชิงผลประโยชน์ไปอย่างไม่แยแสคนรอบๆ ตัว ที่ตกระกำลำบากเลย สำหรับมุมมองของผม ผมเห็นว่าเงินที่ปลิวอยู่รอบตัวนั้น อยู่ที่เราเองว่าจะหาทางเอาเงินนี้ มาอยู่ที่ตัวเราเองได้อย่างไร ลองจินตนาการดูนะครับ ว่าถ้าเรายืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน เงินที่ปลิวลอยมาในอากาศก็คงมีคนแย่งกันเอาไปหมดหรืออาจจะถึงมือเราบ้าง แต่ก็คงต้องออกแรงเยอะ เพราะเราต้องต่อสู้กับอีกหลายมือกว่าเราจะคว้าเงินมาได้ และวิธีคิดแบบนี้ยิ่งเราอยู่ในตำแหน่งที่ต่ำเพียงไร การได้เงินก็ยิ่งยากขึ้นเท่านั้น เพราะมีคนคว้าเงินไปก่อนแล้ว แต่ถ้าหากเราเปลี่ยนตำแหน่งยืนใหม่ หาตำแหน่งที่สูงขึ้นหรือเดินหาช่องว่างที่ไม่มีคนยืนอยู่ก็ยิ่งมีโอกาสคว้าเงินได้เพิ่มมากขึ้น ซึ่งแน่นอนกว่าจะได้หาตำแหน่งที่สูงกว่าหรืออยู่ในที่ไม่มีคนยืนอยู่ ก็คงต้องมีช่วงเวลาหนึ่งที่เราต้องออกแรงค้นหาจุดยืนเหล่านั้นครับ

ผมมีโอกาสคุยกับศิลปินแห่งชาติอย่างอาจารย์เฉลิมชัย โฆษิตพิพัฒน์ ซึ่งท่านเป็นศิลปินระดับแนวหน้าของประเทศ ที่ให้เกียรติมาช่วยผมทำรายการต้นศิลปะ ทางไทยพีบีเอส เรียกว่ามาช่วยเป็นทั้งกรรมการ พิธีกรลงแรงเต็มที่ เพราะมีความต้องการอย่างแรงกล้าที่จะพัฒนาวงการศิลปะไทย ให้ความรู้เยาวชนเกี่ยวกับเรื่องศิลปะ ซึ่งการเป็นศิลปินที่วาดรูปได้ ถ้าเราดูตามจำนวนของคนที่ทำได้ ก็คงมีอยู่หลายหมื่นหลายพันคน แต่ถ้าคุณเคยเห็นรูปวาดก็มีตั้งแต่ราคาหลักร้อยบาทไปจนกระทั่งเป็นล้านนั้น ก็เป็นเพราะความแตกต่างของลายเซ็นที่ปรากฏอยู่บนรูป ยิ่งศิลปินที่มีชื่อเสียงเพียงไรก็ยิ่งราคาสูงขึ้น ท่านอาจารย์เฉลิมชัยบอกกับผมว่า “ไอ้เมฆ มึงนะตายไปอีกสิบชาติก็ไม่มีทางรวยทันกู มานี่กูจะสอนมึงให้ว่าต้องทำอย่างไง” ต้องเรียนท่านผู้อ่านว่าผมค่อนข้างคุ้นเคยกับท่านอาจารย์พอสมควร และท่านก็เอ็นดูผมเป็นพิเศษถึงขนาดเรียกไปอบรมวิธีการคิดแบบเฉลิมชัยแบบตัวต่อตัว ว่าแล้วท่านก็เล่าให้ฟังว่า “ถ้ากูเป็นศิลปินวาดรูปธรรมดา วาดรูปหนึ่งรูปก็ขายรูปได้หนึ่งครั้ง ถึงแม้จะขายรูปได้เป็นล้านหรือหลายๆ ล้านก็ขายได้ครั้งเดียว ซึ่งก็เหมือนศิลปินชื่อดังทั่วไปที่ทำกันอยู่ แต่วันนี้กูทำงานศิลปะหนึ่งครั้ง กูสามารถขายได้มากกว่า” น่าสนไหมครับ ขนาดวาดรูปหนึ่งครั้ง ท่าน ทำเงินได้หลายล้าน ยังไม่พอศิลปินบางคนขายได้แค่หลักร้อยหลักพันเป็นก็ดีใจแล้ว แต่ก็ขายได้ครั้งเดียว ท่านเล่าให้ผมฟังต่อว่า “วันนี้กูมีงานปั้นตามแบบของกู แต่กูไม่ทำหนึ่งชิ้นกูทำออกมา เพื่อให้นักศิลปะที่เงินน้อย เงินมากสะสมได้” โดยท่านผลิตงานของท่านออกมาเป็นรูปงานปั้นขนาดเล็ก เพื่อสามารถผลิตออกมาเป็นจำนวนมาก เพื่อให้คนที่ชื่นชมงานศิลป์ของท่านมาซื้อได้มากขึ้น กลายเป็นงานศิลปะที่ใครๆ ก็มีได้ ทำหนึ่งครั้งแต่ผลิตออกมาเป็น Mass production ซึ่งผมก็เชื่อว่าท่านสามารถขายงานของท่านได้เพิ่มขึ้น แต่วันนี้งานของท่านกลายเป็นปรากฏการณ์งานศิลปะที่เรียกว่าพุทธศิลป์ไปแล้ว เพราะงานของท่านกลายเป็นสิ่งศักสิทธิ์ และไปรวมอยู่ใน Web ประมูลงานพระเครื่องที่ฮิตที่สุด และมีมูลค่าเพิ่มขึ้นทุกวัน งานศิลป์ของอาจารย์เฉลิมชัยกลายเป็นงานที่ฮิตของเซียนพระ ประหนึ่งว่างานศิลป์ของท่านกลายเป็นเครื่องรางของขลัง จากไอเดียของท่านที่อยากทำให้งานศิลปะของท่านที่ออกแรงหนึ่งครั้งแต่ขายได้หลายๆ ครั้งซึ่งก็เป็นวิธีการคิดที่หาช่องว่างหาจุดยืนที่แตกต่างอยู่แล้ว ทั้งๆ ที่งานศิลป์ของท่านอะไรก็ขายได้ และได้ราคสูงด้วย แต่ท่านก็ยังหาวิธีคิดแบบใหม่ที่ทำให้ใครๆ ก็มีงานศิลป์ของท่านได้ แต่ด้วยรูปแบบงานของท่านที่เรียกว่าพุทธศิลป์กับกลายเป็นงานที่เซียนพระอยากได้มาก ซึ่งชื่อของท่านซึ่งไม่ใช่พระ หรือเกจิอาจารย์ วิธีคิดของท่านที่คิดว่าทำงานศิลปะหนึ่งครั้งแต่ขายได้หลายๆ ครั้ง เป็นวิธีคิดที่แตกต่างเป็นวิธีคิดที่น่าสนใจมาก พอได้เงินมาท่านก็นำไปพัฒนาวงการศิลปะในบ้านเราต่อไป

ท่านผู้อ่านครับการหาจุดยืนที่ไม่มีใครยืน มันเป็นวิธีการคว้าเงินที่อยู่ในอากาศที่ปลิวอยู่ ง่ายกว่าที่คุณจะไปยืนรวมกับคนอื่น ที่จริงอาจารย์เฉลิมชัย ติวเข้มวิชาคว้าเงินนานถึงเกือบหนึ่งชั่วโมงมีอะไรสนุกๆ อีกเพียบ เอาไว้ผมจะมาเล่าให้ฟังเมื่อมีโอกาสแล้วกันครับ