งานเขียนสุทัศน์ ศรีพรม
แล้วเมื่อไรจะเป็นวันของเรา….?
ไปงานแต่ง…นับครั้งไม่ถ้ว
เข้าคอร์สสัมมนานับได้เกือบ
ยื่นดอกไม้ให้เพื่อนหน้าเวท
ปรบมือและส่งยิ้มอย่างปิติม
ถ่ายรูปแห่งความสำเร็จของเพ
จนเต็มความจำของเครื่องโทรศ
วัน ๆวิ่งวุ่นแต่แสดงความยินดี
ท่ามกลางถนนรถที่ติดหนึบ
ครั้งสุดท้ายชักสะเทือนใจ
กับภาพความสำเร็จของคนอื่น
เกิดคำถามขึ้นในใจฉับพลัน
เมื่อความเหนื่อยล้าเข้ามาแ
เราได้แต่ยืนมองคนอื่นประสบ
ไปอีกนานแค่ไหน
แล้วเมื่อไรจะเป็นวันของเรา
คำตอบ คือ
เมื่อไรที่เราหยุดวิ่งใต้วิ
ทำนั่นที ทำนี้ที
แล้วมุ่งหน้ามุ่งตา ทุ่มเทสรรพกำลังทั้งหมด
ทำในสิ่งที่เรารัก และมีเป้าหมายชัดเจน
ทำให้เกิดเป็นรูปทำ “เรียกว่าลิขิมันขึ้นมา”
ด้วยน้ำมนต์คือหยาดเหงื่อขอ
เขียนฝันไว้ข้างฝา
แต่ไม่มีข้อไหนเลยที่ทำได้ (ตามที่เขียน)
เพราะใจไม่มั่นคง ไม่แน่วแน่
