การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญ ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด

การศึกษาเป็นสิ่งสำคัญ  แต่ถ้าเอาแต่มุ่งศึกษาวิชาการ
ขณะที่ชีวิตเรายังไม่รวย ยังตั้งตัวไม่ได้
ต้องมาให้ความสำคัญกับการทำงาน
ยกเว้นคนที่พอมีอันจะกิน
และมุ่งมั่นที่จะเป็นครูอาจารย์ หรือ นักวิชาการ
นักการศึกษา อันนี้ต้องศึกษาชั้นสูง ๆ
หรือคนที่มีเป้าหมาย ในการใช้วุฒิการศึกษา
เป็นใบเบิกทางสำหรับผม คิดว่า วัยทำงานก็ต้องงาน
การทำงานบางครั้งก็เหมือนอยู่ในมหาวิทยาลัย
ซึ่งเป็นวิชาชีวิตจริง ๆเราใช้ตรงนี้ศึกษาก็ได้แม้ไม่มีใครมอบใบปริญาให้เรา
แต่เชื่อไหมครับว่า “เป็นอริยทรัพย์”
แม้เขาไล่เราออก แต่ความรู้นั้น
มันจะฝังอยู่ในสมองเราทั้งหมดฉะนั้น ลูกคนยากคนจนที่ยังไม่รวย
หนุ่มสาวจากบ้านนอกคอกนา

อย่าได้จมปลัก ติดอยู่กับตำราวิชาการมากเกินไป
อย่าได้ยึดติดกับห้องเรียนจนไม่มีเวลาทำงาน
อายุคนเราแก่ขึ้นทุกวัน

วางแผนชีวิตให้ดี ออกแบบชีวิตให้ดี

มีความรู้มาก แต่ไม่ได้ใช้ความรู้ให้เกิดเป็นรูปธรรม
กับชีวิตตัวเอง และคนอื่น

มันจะมีประโยชน์อะไร
น่าคิดครับ

ฉะนั้น มีความรู้แล้วถ้าเรายังเอาตัวเองไม่รอด
ก็จะเข้าสำนวนความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด

วันที่ผมเรียนหนังสือในมหาวิทยาลัย จบ ป.ตรี
เพื่อนๆชวนเรียนต่อ ป.โท ซึ่งลงทุนอีกเป็นแสน
ผมบบอกว่า พอแล้ว ขอเอาเวลาทุ่มเทให้กับการทำงาน
และเขียนแผนธุรกิจก่อน

เป้าหมายของผมไม่ได้ต้องการจะเอาวุฒิการศึกษา
ไปแลกกับเงินเดือนสูง ๆ
เป็นราชการก็คงไม่มีสิทธิ์ (เพราะเป็นคนต่างด้าว)

มีทางเดียว คือ ธุรกิจ เท่านั้น เหมือนคนจีนในเมืองไทย
เขาสร้างตนเองจากธุรกิจ
จนมาถึงรุ่นลูกรุ่นหลานจึงคืบคลานเข้าสูงวงข้าราชการ
อย่างง่ายดาย

ที่ผมพูดมาทั้งหมดนั้นเป็นข้อคิดสำหรับหนุ่มสาวบ้านนอกคอกนาครับ

(สังเกตที่หัวโป้เท้า(ตีน) ถุงเท้าขาดยังบ่ยอมเปลี่ยน
เพราะประหยัดมากครับช่วงนั้น จน)