อายุ 32 เงินเดือน 45,000 ไม่มีลูก ไม่มีเมีย ไม่มีแม้แต่แฟน รู้สึกชีวิตห่วยแตกกว่าวินมอไซค์

ผมสูง 182 น้ำหนัก 73 เดือนกันยานี้ผมจะอายุ 32   ปัจจุบันทำธุรกิจส่วนตัว  รายได้ต่อเดือนหักค่าใช้จ่ายอยู่ที่ 40,000-50,000  เทียบกับอีกหลาย ๆ คน ยังถือว่ารายได้ยังกลาง ๆ แต่ผมรู้สึกเป็นอิสระที่ไม่ได้เป็นลูกน้องใคร  มีลูกจ้างประจำ  มีเวลาส่วนตัวและเงินที่ไม่ขาดมือ  มีแบ่งให้พ่อแม่  เจอคนเก็บขยะก็เอาของกินให้ ให้เงิน  ตอนเช้าใส่บาตร กรวดน้ำ กลับบ้านมีแมว 2 ตัวให้ดูแล  วันหยุดพาแม่เที่ยวทำบุญ พาดูหนังแต่เชื่ิอไหมครับ ผมคิดว่าผมเป็นโรคซึมเศร้านิด ๆ ผมไม่รู้สึกมีความสุขกับชีวิตเลย  เพราะผมรู้สึกว่าผมขาดความรัก  ผมมองวินมอเตอร์ไซค์แถวบ้าน  มองลูกจ้างบิ๊กซี  มองกระทั่งลูกจ้างตัวเอง   พวกเค้าก็มีแฟนน่าร้ก ๆ คอยมารับมาส่งเป็นห่วงเป็นไยกันนะ  ผมล่ะ  สบายเหรอ มีความสุขเหรอ เป็นเจ้าของกิจการ ทุกวันนี้ผมว่าผมเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้  เดินได้ พูดได้ เป็นก้อนเนื้อที่ขยับได้แบบไม่มีจุดหมายเพื่อรอวันตาย  รู้สึกตัวเองประสบความสำเร็จในจุดต้น ๆ ที่ตัวเองพอใจ(คิดจะก้าวไปอีก)  แต่ผมกลับรู้สึกว่าชีวิตมีความหมายน้อยจนไม่อยากอยู่ ผมเกิดมาเพื่อใคร  ผมจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร  ตื่นมาใช้ชีวิตตามลำพัง  ลุยไฟไถนาอยู่บนงานบนโลกใบนี้ เพื่อมีแค่เงิน  แต่ไม่มีแม้แต่ใครที่จะปลอบใจเวล่าเหนื่อย  ไม่มีใครให้กอดเวลาที่รู้สึกหมดแรง  ไม่มีใครให้จับมือเวลาเดินห้างดูของแต่งบ้าน  ทุกวันนี้มีผู้หญิงที่คุยมากที่สุดคือแม่กับลูกจ้าง(มีลูกมีสามีแล้ว)  ผมมองตัวเองแล้วหลายครั้งที่รู้สึกว่าตัวเองกระจอก  กระจอกกว่าเด็กแว๊นซ์แถวบ้านอีก

ผมใช้คำว่าวินหรือแว๊นซ์แถวบ้านเพื่อนเปรียบเทียบนะครับ  ผมกำลังบอกว่าผมกำลังคิดถึงความสุขในชีวิต  ณ ตอนนี้ผมมีเงินพอสมควรกับชีวิตอายุเท่านี้ แต่ความสุขในชีวิตผมดูเหมือนจะน้อยกว่าคนที่หาเงินได้น้อยกว่า  ไม่อยากให้เข้าใจสิ่งที่ผมจะสื่อสารผิดไปนะครับบ

ทุกวันนี้  ผมว่างทุกวัน  ว่างตั้งแต่ตื่นนอน  ไลน์ผมเงียบเหมือนป่าช้า  จะเด้งเตือนก็เฉพาะลูกน้องถามงาน  เพื่อนก็โต ๆ กันแล้วไม่คุยเล่น  ส่วนเฟสเอาไว้ดูเพจทาสแมว(ชอบแมว) กับการเมืองครับ นอกนั้นผมเจอแต่ลมฟ้าอากาศ   อยากอยู่เพื่อใครสักคนที่ผมจะได้ใช้หัวใจซื่อสัตย์กับเค้าบ้าง  เคยคิดนะครับว่าขนาดบางคนเจ้าชู้ ฟันแล้วทิ้ง ๆ  ทิ้งแล้วผญ.ท้อง  ผญ.ยังตามมากมาย แต่กับเราแค่ต้องการมีคู่ชีวิต 1 คน  อยากเป็นผู้ชายดี ๆ เพื่อผู้หญิง 1 คนที่รักเรา  ทำไมหาไม่ได้

และสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เอง ทำให้ผมรู้สึกในบางครั้งว่าชีวิตไม่มีความสุข  ผมเคยคิดจะไปหาผู้หญิงกลางคืน  ลองไปเดิกงก ๆ เงิ่น ๆ ดู  เป็นชั่วโมง  เจอสวย ๆ นะ  แต่ก็บอกตัวเอง “ทำไม่ลง”  แล้วก็กลับบ้าน  (หลายรอบละ) แถมมีวันนึงเจอแมวจรตัวผอมมากตอนกำลังกลับ เลยได้แมวกลับบ้านแทนอีกตะหาก  สรุปวันนั้นจะมาตีไก่แต่ดันได้แมว

ผมต้องเริ่มยังไงครับ  จีบใครเหรอ  อายุรุ่นเดียวกันแต่งงานมีลูกกันเพียบแล้ว  ถ้ารุ่นน้องก็คงไม่มีใครต้องการ

เพื่อนสมาชิกทั้งชายหญฺิงครับ  ผมควรทำอย่างไรกับชีวิตดี

************

มีประเด็นนิดหน่อยเรื่องที่ผมพูดถึงวินมอไซค์ ขอออธิบายนะครับ

ในข้อความข้างบน ถ้าอ่านดี ๆ ผมบอกว่าพวกเค้าดีกว่าผมมากมายเลยครับ

ปล.1 ผมพูดเรื่องวินมอไซค์ เพราะเวลาว่าง ผมก็ไปนั่งดูยูทูปกับวินที่หน้าซอยน่ะแหละครับ บางทีโทรศัพท์พวกเค้ามีปัญหาเรื่องเนต ผมก็นั่งแก้ให้  ผมถึงได้เห็นอะไรตรงนั้น เห็นวินมอไซค์หรือเด็กแว๊นซ์ผมตั้ง ๆ แฟนสาวซ้อนท้าย ผมยาว ๆ ขาว ๆ น่ารัก ๆ สเปคเลย แล้วเราล่ะ  หรือแม้แต่คนขับแท๊กซี่  คนเข็นผัก คนขายหมู  เค้าก็มีแฟนที่น่ารัก ๆ ไว้นอนดูทีวีด้วยกัน ไว้ให้กำลังใจกัน  แต่เราล่ะ  What am I doing here ?

ปล2. ที่หยิบเรื่องพนักงานบิ๊กซีมาเปรียบ ก็คือ สมัยตกอับ ผมเคยทำงานชั่วคราวบิ๊กซีครับ  และรุ่นพี่ผมที่บิ๊กซี  แฟนสวยมาก

ปล3. เงินเดือน 45,000 ไม่สูงพอที่จะดูถูกใครครับ  เพื่อนกระเทยรุ่นเดียวกันกับผม เงินเดือน 60,000 ขายครีมเป็นล้าน  ผมเพียงอยากบอกเล่าเรื่องของตัวเองโดยบอกสถานะที่เป็นอยู่และความคิดความรู้สีกครับ

ตอนนี้ผมเลยจากตรงนั้นมาแล้ว ผมจึงย้อนกลับไปมองและเปรียบเทียบครับ  เพราะผมเคยสัมผัสพวกเค้ามา   ไม่ใช่มองผ่าน ๆ แล้วยกตนครับ  ผมเองก็รังอกียจคนแบบนั้น  เข้าใจตรงกันนะครับ

คัดลอกมาจาก http://pantip.com/topic/35278147 ขอบคุณที่แชร์ประสบการณ์ครับ